Write on Time

Εάν ρωτήσεις διαφορετικούς ανθρώπους τι πιστεύουν για τα άτομα που παίζουν D&D θα σου πουν πως είναι nerds, μοναχικοί τύποι, χοντροί με σπυριά, παρθένοι, γεροντοκόρες, μάγισσες και καμιά φορά σατανιστές που κάνουν θυσίες πάνω από ρούνους σχεδιασμένους με αίμα. Εεεμ … κάποια από αυτά είναι αλήθεια.

Το ωραίο της υπόθεσης είναι πως οι άνθρωποι παίζουν role playing games από τη δεκαετία του 60’ και το πρώτο επίσημο D&D βγήκε το 1974. Παρόλο που κάποια από τα χαρακτηριστικά που αναφέραμε παραπάνω δεν είναι μακριά από την πραγματικότητα, η ιστορία έχει δείξει πως πολλοί αφοσιωμένοι και μη παίκτες ήταν και είναι επιτυχημένοι επαγγελματίες, υπεύθυνοι γονείς και ιδιαίτερα ενεργητικοί στην “αληθινή” ζωή τους.

Θα με ρωτήσετε :« Γιατί υπάρχει και “ψεύτικη” ζωή ; » . Ναι ! Και μάλιστα όχι μόνο μία, αλλά δεκάδες. Με όπλα την φαντασία και την καλή παρέα μπορείς να ζήσεις τρομερές εμπειρίες. Εμπειρίες απίστευτες, παραμυθένιες, χαρούμενες και σκοτεινές. Εμπειρίες που αξίζουν το δικό τους βιβλίο. Εμπειρίες που μεταμορφώνουν μια παρέα ανθρώπων, σε μια ομάδα χαρακτήρων με το δυναμικό να σώσουν κόσμους υπέροχους και μαγικούς.

Απλά για την ιστορία να πω πως έχω παίξει αρκετά video games, επιτραπέζια και παιχνίδια καρτών. Τα περισσότερα μου χάρισαν αξιοθαύμαστες ιστορίες, στιγμές πώρωσης, ανταγωνισμού και συναγωνισμού. Δεν τα υποτιμώ καθόλου, το καθένα κάνει πολύ καλά την δουλειά του ανάλογα την ώρα της ημέρας, την όρεξη και την παρέα . Χρόνος που “σπατάλησες” περνώντας καλά δεν είναι χαμένος χρόνος. Η κατάχρηση αυτών των παιχνιδιών είναι τεράστιο ζήτημα που χρειάζεται τη δική του προσεκτική ανάλυση.

Πίσω στο θέμα μας τώρα.

Γιατί παίζουμε D&D ; Γιατί καθόμαστε τρεις εώς έξι ώρες γύρω από ένα τραπέζι γεμάτο χαρτιά και παράξενα ζάρια ; Αφού το internet λατρεύει τις λίστες , ε … είπα να φτιάξω και εγώ μία.

ΦΑΝΤΑΣΙΑ . Το D&D είναι δημιούργημα της φαντασίας των παικτών. Τα απαραίτητα εργαλεία είναι ‘’πρωτόγονα” και ελάχιστα. Μερικές σελίδες χαρτί, μολύβια και μερικά ειδικά ζάρια. Το παιχνίδι παίρνει μορφή στο μυαλό των ανθρώπων. Συλλογικά, με “αρχηγό” τον DM (Dungeon Master) το party (η παρέα των παικτών) δημιουργούν έναν ολόκληρο κόσμο. Και το καλύτερο ; Ζουν μέσα του και τον επηρεάζουν δραστικά με τις επιλογές τους. Είναι ωραίο να βλέπεις μια ταινία που πολεμούν δράκους, μα είναι αξεπέραστο να τους πολεμάς εσύ ο ίδιος. Το D&D σου δίνει την ευκαιρία να έχεις το σενάριο και την σκηνοθεσία στα χέρια σου. Ξεκίνα επαναστάσεις, φτιάξε κάστρα, ρίξε το ξόρκι που πάντα ήθελες, κάνε καρδιακούς φίλους και βρες τη χαρά του να μοιράζεσαι την περιπέτεια με τους συνοδοιπόρους σου.
ΔΟΜΗ ΚΑΙ ΧΤΙΣΙΜΟ. Όπως διάβασα πρόσφατα σε ένα άρθρο : « Σχεδόν καμία δημιουργική προσπάθεια (εικαστικά, μουσική, συγγραφή κ.ά) δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς ένα σύνολο κανόνων και περιορισμών. Έναν σκελετό φτιαγμένο από τα πιο θεμελιώδη στοιχεία. Το αλφάβητο έχει 24 γράμματα και οι βασικές νότες είναι μόλις 7 και όμως έχουν γραφτεί αναρίθμητα βιβλία και μελωδίες στο πέρασμα του χρόνου » . Είναι λοιπόν ζητούμενο του παικτών να πάρουν τα βασικά στοιχεία και να χτίσουν κάτι ψυχαγωγικό και αλησμόνητο. Να μετατρέψουν τους στεγνούς αριθμούς σε στοιχεία ενός αληθοφανή και λειτουργικού κόσμου.
ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΚΑΙ ΕΠΙΔΟΣΕΙΣ. Ουσιαστικά όταν παίζεις D&D γίνεσαι ένας ηθοποιός που υποδύεται τον χαρακτήρα σου. Προσπαθείς να ΕΙΣΑΙ ο χαρακτήρας σου, να μπεις στο πετσί του ρόλου. Άλλες φορές αυτό πετυχαίνει και άλλες μοιάζει ψεύτικο. Και είναι λογικό. Επίσης, δεν θα εκπληρώνεις πάντα με επιτυχία τις ζητούμενες αποστολές . Το σημαντικό είναι πως μπορείς (σχεδόν επιβάλλεται) να περνάς καλά και με τις αποτυχίες σου. Έσωσες τον κόσμο από τον τεράστιο δαίμονα ; Good for you ! Σε άφησε αναίσθητο μία άγρια χήνα ; Ετοιμάσου για άπειρο πείραγμα από τους συμπαίκτες σου !
ΕΠΙΛΥΣΗ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΩΝ. Είτε λύνεις σταυρόλεξα,sudoku κτλ. , είτε παίζεις παιχνίδια γρίφων ξέρεις πως το να απασχολείς το μυαλό σου με τέτοιους τρόπους είναι άκρως εποικοδομητικό. Αυτό ακριβώς γίνεται σε πολύ μεγάλο βαθμό και στο D&D. Ο DM βάζει προκλήσεις στους παίκτες, καταστάσεις τις οποίες πρέπει να ξεπεράσουν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Τους προκαλεί να σκεφτούν outside the box, να μην δουν μόνο την προφανή λύση. Και φυσικά ο DM δεν μπορεί να τα έχει σκεφτεί όλα, επομένως και αυτός με τη σειρά του αντιμετωπίζει τις προκλήσεις των παικτών, τις τρελές αυτοσχέδιες λύσεις τους και τις απαιτητικές ερωτήσεις τους για τα πάντα. Είναι αυτονόητο πως η ανάπτυξη συνδυαστικής σκέψης είναι ευεργετική για όλους τους τομείς της ζωής.
ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ. Το πράγμα μιλάει από μόνο του. Μπορεί να είσαι ο τύπος που δεν προτιμάει τα κλαμπ και τις καφετέριες. Μπορεί απλά να μην θέλεις να βγεις σε τέτοιες συνθήκες μερικές μέρες. Δεν υπάρχει απαγορευτικό, D&D δεν παίζουν μόνο οι εσωστρεφείς ούτε μόνο οι εξόριστοι από την κοινωνία. Είτε σου είναι εύκολο να γνωρίζεις κόσμο, είτε όχι το θέμα είναι πως τα role-playing games σου επιτρέπουν να έρθεις κοντά σε άλλους ανθρώπους. Μέσα από ένα διαφορετικό είδος εμπειρίας, πραγματοποιώντας περιπέτειες σε άλλους κόσμους συχνά έρχεται και ένα μοναδικό δέσιμο στον δικό μας κόσμο. Και αυτό βοηθάει απίστευτα στην συναναστροφή με άλλους ανθρώπους και στο να έχεις περισσότερη αυτοπεποίθηση. Μπορείς να παίξεις με άτομα που είναι ήδη φίλοι σου ή να κάνεις φίλους στην πορεία. Και οι δύο περιπτώσεις υπόσχονται μεγάλα κέρδη.

Σημείωση συντάκτη : Με τον όρο “ D&D “ ( Dungeons and Dragons ) αναφέρομαι σε όλα τα επιτραπέζια, pen and paper, role-playing games ( όπως Pathfinder κ.ά ). Απλώς είναι η πιο γνωστή εκδοχή αυτής της κατηγορίας παιχνιδιών.

ΚΩΣΤΑΣ ΕΥΘΥΜΙΟΥ

Μελετηρή και απορροφητική, σα πεντακάθαρο σφουγγάρι, προσωπικότητα ποικίλων καλλιτεχνικών θεμάτων. Η απόσταση της Tolkien-ικής φαντασμαγορίας από την συμπαντική/χωροχρονική πραγματικότητα είναι μία μπουγάτσα δρόμος. Σταθερή και αξεπέραστη ατάκα-οδηγός "not all those who wander are lost".

Το παρόν άρθρο μπορεί να αναφέρει το όνομά μου κάτω κάτω, μα ο ηθικός αυτουργός του είναι άλλος. Εξηγούμαστε. Μιά βραδιά, που λέτε, κάπου ανάμεσα σε ατελείωτες geek κουβέντες συνοδευόμενες από μπύρες FIX (όχι συνωμοσιολόγε, το Write On Time δεν έχει αποκτήσει χορηγίες) και σκανδιναβόπληκτο μέταλ, ο αφανής πρωταγωνιστής μας Φωκάς Ρωμανός, αποφάσισε να ξεσκονίσει το φτυάρι του ώστε να αποτυπώσει με bullets (στεγνά και ψυχρά) τους λόγους για τους οποίους το Dragon Age – Inquisition δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες του. Avatar και τέτοιου τύπου επισημότητες δε θέλησε. Προτίμησε να παραμείνει κρυμμένος πίσω από την οθόνη του υπολογιστή του ή μέσα στις γεμάτες πάθος συζητήσεις του, who knows...

Brainstorming, PC-Gaming experience: Φωκάς Ρωμανός

Σύνταξη, key-words, βρωμοδουλειά: Μενέλαος Παρίσης

Η Dragon Age videogame σειρά άρχισε δίνοντάς μας το καλύτερο RPG όλων των εποχών. Ή εναλλακτικά την πληρέστερη μετενσάρκωση της D n D κουλτούρας (τι πάει να πει τι σημαίνει D n D, το Dungeons And Dragons είναι ρε αμόρφωτε). Ο πρωτότοκος έχει ένα πλούσιο και ενδιαφέρον story καθώς και μία ακόμη πιο ενδιαφέρουσα αναπαράσταση του φαντασμαγορικού αυτού κόσμου. Οι απίστευτες σφαγές ενάντια σε δράκους έχω την εντύπωση πως είναι αυτονόητες. Δυστηχώς, οι δύο επόμενες απόπειρες έχουνε ορισμένες αδυναμίες, ο μέσος gamer μπορεί να διακρίνει μειονεκτήματα σε σημαντικό βαθμό. Κι αυτό γιατί οι δημιουργοί της σειράς προσπάθησαν, ανεπιτυχώς, να το εκμοντερνίσουν. Πιο συγκεκριμένα, το τρίτο επεισόδιο της σειράς, το Dragon Age – Inquisition, είναι αυτό που με απογοήτευσε περισσότερο σε σχέση με το δεύτερο. Να γιατί...

· Τα skills σου, συνολικά, μπορούν να φτάσουν μέχρι και τα 14. Σε συνθήκες μάχης, όμως, μπορείς να χρησιμοποιήσει μέχρι 8 κι αυτό γιατί τα skill slots στο κάτω μέρος της οθονής (τα επιλεγμένα skills δηλαδή) δεν μπορούν να υπερβούν τον αριθμό αυτόν. (Busted)

· Τα πλαστικοποιημένα γραφικά έχουν αποδυναμώσει την ρομαντική αίσθηση της εποχής στην οποία διαδραματίζεται η δράση.(Downgraded)

· O νέος χειρισμός έχει τις αδυναμιες του. Ενώ στο Origins με μία κίνηση έδινες εντολές για επίθεση, στο Inquisition οι κινήσεις σου είναι απέιρως περισσότερες για το ίδιο αποτέλεσμα ουσιαστικά. Καταλαβαίνω τον λόγο που η αυτή η ‘’πολυσύνθετη προσέγγιση’’ μπορεί να φαίνεται πιο ενδιαφέρουσα για τον gamer, μα είναι ανούσια έφοσον ο πρώτος έκανε άψογα την δουλειά του.(Shit)

· Οι μάγοι στο Origin είναι badass. Μπορούν να προκαλέσουν από φλεγόμενους ανεμοστρόβιλους μέχρι σεισμικές δονήσεις. Στο Inquisition οι ικανότητές τους είναι πολύ πολύ λιγότερες. (Mediocre)

· Ποτέ, σε κανένα σημείο του Inquisition, δεν ένιωσα ότι μάχομαι για την σωτηρία του κόσμου. Ο πρωταγωνιστής της ιστορίας ήδη από τις πρώτες στιγμές έχει σώσει την παρτίδα.(Boring)

· Μιας και πιάσαμε το θέμα με τις αποστολές, η τελική είναι απαράδεκτα απλή και ουσιωδώς ανώφελη. Δεν συνδέεται με καμία προηγούμενη. Αντίθετα, του Origins είναι απερίγραπτα γαμάτη και όσο αναφορά τις στρατηγικές/τακτικές επιλογές σου και όσο αναφορά την εκτέλεσή της.(Not comparable)

· H απεικόνιση και των όπλων αλλά και των πανοπλιών είναι απαράδεκτη. Πως είναι δυνατόν να δέχτηκε αυτά τα σχέδια η Electronic Arts? Ειδικά αυτά των qunari (φυλή δρακόμορφων ανθρώπων) δε βλέπονται.(Sloppy)

Έχω την εντύπωση, ωστόσο, πως αυτά είναι αρκετά. Πολλοί από εσάς, ίσως, να διαφωνούσατε σε πολλά απ’όσα κατέβασα. Το καλύτερο που μπορεί να κάνει κάποιος που ενδιαφέρεται, είναι να κρίνει από μόνος του, παίζοντάς το. Στη τελική, ο καθένας την δικιά του άποψη κυοφορεί στο κεφάλι του και καμία γνώμη δε διατυπώνεται ώστε να επιβληθεί. Τελειώνουμε όπως ξεκινήσαμε. Το Dragon Age – Origins είναι το καλύτερο RPG όλων των εποχών

ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΠΑΡΙΣΗΣ

Φοιτητής, ραδιοφωνικός παραγωγός , αξύριστος με μαλλιά. Η γκαρνταρόμπα του αποτελείται αποκλειστικά από μπλουζάκια Fred Perry. Οι μέρες που άκουγε power metal ανήκουν στο παρελθόν. Τώρα ακούει Deafheaven.

Overwatch, ένα παιχνίδι που πολύς κόσμος περίμενε την κυκλοφορία του, πρώτου καλά καλά η Blizzard ανακοινώσει το άνοιγμα του Κλειστού server, καθώς εκεί είχε πρόσβαση ένας περιορισμένος αριθμός παιχτών, για να δοκιμάσει το παιχνίδι. Με περίπου ένα χρόνο αναμονής, η εταιρεία αποφάσισε να δώσει στο ευρύ κοινό την ευκαιρία που έψαχνε τόσο, με την αγορά του παιχνιδίου να κυμαίνεται απο τα 40 μέχρι και τα 130 ευρώ.

Δείχνοντας ένα πολλά υποσχόμενο και σταθερό παιχνίδι παρόλο τον τότε περιορισμένο αριθμό περιεχομένου (χαρακτήρων, χαρτών, κ.λ.π), με είχε πείσει απο εποχές beta οτι θα άξιζε έστω μία δοκιμή.

Στην πρώτη βδομάδα κυκλοφορίας του πούλησε 7 εκατομμύρια αντίγραφα, ενώ αυτή τη στιγμή έχει ξεπεράσει τα 15 εκατομμύρια δείχνοντας έτσι ότι το Overwatch φτιάχτηκε όχι μόνο για να μείνει, αλλά και να αλλάξει την εμπειρία που ακούει στο όνομα gaming.

Ως ένα Fast-paste-objective-capture first-person shooter, σου προσφέρει πάρα πολλές στιγμές έντονης συμπλοκής με τους αντιπάλους σου, ειδικότερα σε πιο ανταγωνιστικό επίπεδο.

Το μεγάλο συν (+) του Overwatch είναι η πλούσια γκάμα χαρτών όπου μπορείς να δοκιμάσεις τις δεξιότητες σου. Δεκατρείς στο σύνολο χάρτες κάποιοι παρμένοι απο πραγματικές τοποθεσίες και κάποιοι άλλοι εμπνευσμένοι απο την φαντασία των δημιουργών του παιχνιδίου, βρίσκονται εκεί για να παντρέψουνε χρώματα, κουλτούρες και ήχους με αποτέλεσμα να δίνεται αυτός ο τόνος της διαφορετικότητας της τοποθεσίας, κάθε φορά που αλλάζεις απο χάρτη σε χάρτη. Βέβαια μιλώντας για τόσες διαφορές μεταξύ των χαρτών θα πρέπει να αναφερθεί οτι υπάρχει και κάτι κοινό. Kάθε χάρτης παίζεται κάτω απο το πρίσμα του κλασικού επιτιθέμενου/αμυνόμενου και με μια κύρια μεταβλητή να βρίσκεται παρούσα, τον χρόνο. Έξι, στο σύνολο, τα άτομα που απαρτίζουν τις 2 ομάδες αντίστοιχα, τα οποια και επιλέγουν ανάμεσα απο τους, πρός στιγμήν, 22 διαθέσιμους ήρωες. Παρόλο που ακούγεται πολύ μικρός ο αριθμός των ηρώων, μπορούνε να δώσουνε αρκετές επιλογές με τα abilities που κατέχουνε κάνοντας την παρουσία τους μοναδική μέσα στο παιχνίδι.

Όσον αφορά τους ήρωες τώρα, μπορείς να επιλέξεις απο cyborg ninjas μέχρι ήρωα βγαλμένο απο western, τονίζοντας και πάλι τις διαφορές τον χαρακτήρων που αποτελούν την ομάδα του Overwatch, με την ίδια επιτύχια που εφαρμόστηκε και στους χάρτες.

Σου προσφέρεται η δυνατότητα να προτιμήσεις ανάμεσα σε Tanks, Supports, Offense και Defense χαρακτήρες που σου παρέχουν μια δυναμικότητα στον τρόπο που θα χτίσεις την ομάδα σου, έτσι ώστε να την οδηγήσεις σε νίκη.

Πιο συγκεκριμένα στην Offense κατηγορία εμπεριέχονται 6 ήρωες, οι οποίοι έχουν χαμηλό health, μπορούν να προξενήσουν πολύ damage στον αντίπαλο άμα προφανώς ο χειριστής κατέχει καλό accuracy. Ο καθένας από αυτούς έχει διαφορετικό τρόπο προσαρμογής πάνω σε κάθε συμπλοκή.

Η Defense κατηγορία αποτελείται και αυτή από 6 ήρωες με μέτριο health, δυνατότητα εφαρμογής ζημίας από πολύ μακρινή και συνάμα ασφαλή απόσταση από τους αντιπάλους.

Τα Tanks, όπου είναι η ραχοκοκαλία της ομάδας, έχουνε υψηλότερο health από τα υπόλοιπα classes και με μια μεγάλη ποικιλία απο abilities μπορούνε να κάνουνε τη σύντομη συμπλοκή, να προστατεύσουν τους συμπαίκτες τους και να σε οδηγήσουν σε μια γρήγορη νίκη ή σε μία πολύ στιβαρή και πετυχημένη άμυνα.

Tελευταία και εξίσου σημαντική κατηγορία είναι τα Support. Έχουν την δυνατότητα να οδηγούν την ομάδα προς την νίκη παρέχοντας την με healing, πολλαπλά shields και boost ταχύτητας. Το περιεχόμενο εμπλουτίζεται με μια ποικιλία από skins, victory poses, sprays, emotes, voice lines και highlight intros. Δεν επηρεάζουν την ροή του παιχνιδιού αλλα σίγουρα δίνουν έναν πιο αναζωογονητικό και παιχνιδιάρικο τόνο.

Ένα παιχνίδι φρέσκο, ζωντανό και με έντονο χαρακτήρα, που συνδυάζει τις στρατηγικές ενός moba παιχνιδιού, με τα βασικά χαρακτηριστικά ενός first-person shooter και με ενα community που έχει την διάθεση να το απογειώσει, θα βρίσκεται εκεί για να γεμίσει ευχάριστα τον ελεύθερό σου χρόνο κρατώντας το ενδιαφέρον σου ζωντανό πρός αυτό για πολύ καιρό ακόμα.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΟΛΕΤΣΟΣ

Κυνικός στα όρια του σαρκαστικού και πιστός στις παραδόσεις του. Σπιτόγατος τις ημέρες και dj τις βραδιές με ξαστεριά. Υποστηρικτής του gaming ως e-sport και μεγάλη του αδυναμία οι χνουδωτές γάτες.

Γίνεται να έχει χαρακτήρα ένα άλμπουμ;

Φυσικά .

Μπορούν ακόμα οι Radiohead να προσφέρουν κάτι διαφορετικό στους ακροατές τους;

Αναντίρρητα.

Θα είναι το ‘A moon shaped pool’ το άλμπουμ της χρονιάς ;

Ίσως, αλλά το σίγουρο είναι πως ο ένατος δίσκος των Ραδιοκέφαλων αξίζει μια θέση εκεί ψηλά, δίπλα στο OK Computer και στο Kid A που το καθένα επηρέασε έντονα τα μουσικά ρεύματα στην εποχή του.

Εκεί που είχαμε μια σχετική ησυχία, σε βαθμό ξηρασίας θα έλεγα, ξαφνικά πριν περίπου δύο εβδομάδες (αρχές Μαΐου) βγαίνει στα media πως οι Radiohead σιγά-σιγά εξαφανίζουν όλη την ιντερνετική τους παρουσία. Ποστ, μουσικές, εικόνες, λογαριασμούς, σελίδες. Φυσικά αυτό δεν πέρασε απαρατήρητο και αμέσως άρχισαν οι θεωρίες για κόλπα marketing προώθησης ενός καινούριου δίσκου. Και το πρώτο συννεφάκι δεν άργησε να φανεί. Βγήκε το πρώτο single ‘’ Burn the Witch ’’ και ύστερα από λίγες μέρες το δεύτερο ‘’ Daydreaming “. Και τα δύο κομμάτια συνοδευόντουσαν από πολύ ενδιαφέροντα videoclips και αφύπνισαν τους παλιούς και τους καινούριους fan του συγκροτήματος. Μερικές μέρες αργότερα ήρθε και η βροχή. Μα τι βροχή …

Στις 8 Μαΐου κυκλοφόρησε ο καινούριος δίσκος με τίτλο ‘’A moon shaped pool’’ . Ως (αυτοαποκαλούμενος) hardcore fan της μπάντας και μόνο η ανακοίνωση με ενθουσίασε. Μόλις διάβασα την λίστα των τραγουδιών και κάποια σχόλια πάνω σε αυτή, κατάλαβα πως τα περισσότερα κομμάτια τα είχαμε ακούσει παλιότερα σε live version ή είχαν γραφτεί πολλά χρόνια πριν και δεν είχαν παιχτεί ποτέ. Με την πρώτη ευκαιρία βρήκα πρόσβαση στο άλμπουμ και μετά την πρώτη ακρόαση παρήγγειλα και τον δίσκο (οι μόνοι δίσκοι που έχω σε φυσική παρουσία είναι οι δίσκοι των Radiohead) . Όχι τόσο γιατί μου αρέσει η συλλεκτική αξία των δίσκων, αλλά γιατί πραγματικά απολαμβάνω τα artwork βιβλιαράκια της μπάντας , με εικόνες και στίχους, που συμπληρώνουν την συνολική προσωπικότητα του album. Φτάνει όμως με τα προσωπικά μου, ας μιλήσουμε για τον ίδιο τον δίσκο.

Τα πρώτα δύο κομμάτια του δίσκου τα είχαμε ακούσει ήδη ως single, τις προηγούμενες μέρες. Όμως ο εναρμονισμός τους με τον υπόλοιπο δίσκο είναι υπέροχος. Το ‘’Burn the Witch” θα έλεγα πως είναι μια πολύ δυνατή αρχή, ένα ηχηρό “We are back”. Η μουσική που ‘’τρέχει” πίσω από όλο το κομμάτι σε κρατάει σε εγρήγορση, με μια κορύφωση στο τέλος. Στους στίχους και στο videoclip δόθηκαν διάφορες ερμηνείες, όλες όμως είχαν κοινό παρονομαστή την κριτική σε θρησκείες, media και γενικότερα την κρύα πλευρά του σύγχρονου κόσμου.

Δεύτερο έρχεται το “Daydreaming” . Είναι το προσωπικό μου αγαπημένο (μέχρι τώρα) . Είναι ένα έντονα προσωπικό κομμάτι που μπορεί πολύ γρήγορα να σε αγγίξει και να σε βάλει στον κόσμο του album. Οι στίχοι κρύβουν για ακόμη μια φορά ένα κομμάτι της ψυχής του Thom Yorke, ο οποίος πρωταγωνιστεί και στο videoclip. Κάποια “λαγωνικά” που ασχολήθηκαν με το κομμάτι, τόνισαν πως οι παράξενοι ήχοι που ακούγονται από πίσω σε όλη τη διάρκεια του κομματιού και έρχονται στο επίκεντρο του ήχου προς το τέλος, είναι λέξεις που παίζονται ανάποδα (reversed) και στην πραγματικότητα λένε “Half my love, half my life” .
Οι ίδιοι παρατηρητές ανακάλυψαν πως ο Thom στο videoclip περνάει μέσα από 23 πόρτες. Πόσο τυχαία είναι όλα αυτά σε μία μπάντα που πάντα έδινε προσοχή στη λεπτομέρεια ; Απλώς να υπογραμμίσω (και αυτό αφορά μεγάλο μέρος του δίσκου αλλά γίνεται πιο έντονο σε αυτό το κομμάτι) πως ο Thom Yorke χώρισε με την σύντροφο του το 2015 μετά από 23 χρόνια γάμου, ενώ ήταν 46 χρονών. Δηλαδή πέρασε μαζί της … την μίση ζωή του .
(είναι μεγάλο λάθος να αντιμετωπιστούν τα κομμάτια ως συνέπειες του χωρισμού μιας και τα περισσότερα είχαν γραφτεί πριν χρόνια. Απλώς ο χωρισμός ήρθε για να προσθέσει βαρύτητα στην όλη ατμόσφαιρα του δίσκου)

Είναι η σειρά του “Decks Dark” . Το πρώτο “συμπαντικό” κομμάτι του δίσκου (αλλά όχι της δισκογραφίας) . Έγινε πολύ σύντομα αγαπημένο στις online κοινότητες των fans . Ατμοσφαιρική μουσική και φωνητικά που γεμίζουν τον ήχο με συναισθήματα. Στιχουργικά, κρατάω την έννοια της αδυναμίας (λόγω κούρασης και έλλειψης θέλησης) του ανθρώπου να αντιμετωπίσει την ‘εισβολή’ προβλημάτων στη ζωή του. “ And in your life, there comes a darkness. And a spacecraft blocking out the sky. And there's nowhere to hide “ μας τραγουδάει ο Thom .

Περνάμε στο “Desert Island Disk” . Κυριαρχεί η folk αίσθηση της ακουστικής κιθάρας. Από την πρώτη ακρόαση φαντάστηκα τα μέλη της μπάντας να παίζουν αυτό το κομμάτι καθώς ιππεύουν προς το ηλιοβασίλεμα … σε ένα εγκαταλελειμένο νησί . Οι Radiohead με αυτό το κομμάτι καταφέρνουν (για ακόμη μια φορά) να συνδέσουν διαφορετικά ακούσματα και νοήματα και να φτιάξουν ένα άρτιο αποτέλεσμα. Από μία πνευματική αφύπνιση στην αρχή του τραγουδιού, περνάει σε μία χαρακτηριστική δήλωση που κάνει το κομμάτι να ξεχωρίζει. “ You know what I mean. Different types of love are possible”

Ήρθε επιτέλους και το “Ful Stop” σε studio έκδοση . Το κομμάτι παίζεται (σε πολύ παρόμοια εκτέλεση) από το 2012 στα live και αγαπήθηκε αμέσως από το κοινό . Η ρυθμική εισαγωγή του, τα ατμοσφαιρικά πλήκτρα και οι τονικές ‘σκανταλιές’ της φωνής του Thom προκαλούν από την αρχή το ενδιαφέρον. Αλλά η κορύφωση έρχεται την στιγμή που μπαίνει το κιθαριστικό θέμα στο κομμάτι και προσθέτει αυτό το κάτι ξεχωριστό, αυτό που προσφέρουν για παραπάνω από δύο δεκαετίες οι Radiohead. Και αυτό το κομμάτι έγινε πολύ γρήγορα αρεστό στους ακροατές και συζητήθηκε έντονα. Προσωπικά, λάτρεψα αυτό το κομμάτι για τον επαναλαμβανόμενο στίχο ‘’Truth will mess you up’’ ο οποίος συνοδεύεται από τα υπέροχα falsetto του τραγουδιστή.

Στη συνέχεια ακούμε το “Glass Eyes” . Επίσης ένα κομμάτι με έντονο το προσωπικό στοιχείο, με έναν αφηγηματικό τόνο και έντονη την παρουσία των εγχόρδων πίσω από το μπαλαντοειδές πιάνο. Στις συζητήσεις των fan χαρακτηρίζεται ως το πιο μινιμαλιστικά όμορφο κομμάτι του δίσκου και οι στίχοι του αγγίζουν θέματα όπως η αποξένωση και η απόδραση από την κοινωνία και την καθημερινότητα. Πολλοί υποστηρίζουν πως ο τελευταίος στίχος είναι άμεση αναφορά στην πολυετή σχέση του τραγουδιστή, όμως ακόμα και αν δεν είναι έρχεται να δώσει ένα πολύ συναισθηματικό τέλος σε αυτήν την ιστορία . “I feel this love turn cold” καταλήγει να τραγουδάει ο Thom μέσα σε έναν ήρεμο οργασμό εγχόρδων

“Identikit” . Ακόμα ένα κομμάτι γνωστό από live εκτελέσεις, που περιμέναμε με ανυπομονησία την studio εκτέλεση. Και οι Radiohead μας αποζημίωσαν και με το παραπάνω. Η μπάντα έχει αποδείξει πολλές φορές στο παρελθόν πως γουστάρει να πειράζει ήχους, να χρησιμοποιεί διαφορετικά ακούσματα και εναλλακτικούς ρυθμούς. Και αυτό το κομμάτι δεν πάει πίσω. Αλλάζει (τόσο αρμονικά και ανεπαίσθητα) ύφος κατά τη διάρκεια της αναπαραγωγής, το κυρίαρχο στοιχείο περνάει από ρυθμικό σε κιθαριστικό (συχνό φαινόμενο στους Radiohead) και φυσικά δεν λείπουν οι αριστουργηματικές φωνητικές τεχνικές του Thom που συνοδεύονται από δεύτερα φωνητικά τραγουδώντας μελωδικά “Broken hearts make it rain”

Επόμενο είναι το “The Numbers” . Χαίρομαι που η προσωπική μου άποψη για αυτό το κομμάτι συμφωνεί με την ετυμηγορία των περισσότερων fans της μπάντας. Το κομμάτι είναι το πιο έξοχο μουσικά, ίσως το πιο καινοτόμο κομμάτι του δίσκου. Ενώ η παρουσία των εγχόρδων (και γενικότερα των θεμάτων που θυμίζουν ατμοσφαιρικά soundtrack ταινιών) είναι έντονη σε όλο το δίσκο περίμενα μέχρι αυτό το κομμάτι για να δηλώσω το εξής : O Jonny Greenwood είναι μια μουσική ιδιοφυΐα . (Αν η αντίδραση σας ήταν : “το ξέραμε” τότε σας συγχαίρω γιατί εγώ άργησα να το καταλάβω) . Το τραγούδι έχει τον πιο αντιδραστικό ρόλο στο άλμπουμ. Πέρα από τους στίχους που είναι έντονα καταγγελτικοί για την καταστροφή του περιβάλλοντας και τα συστημικά καθεστώτα, η ίδια η μουσική είναι αφυπνιστική. Για μένα ο ξεσηκωμός ήρθε στο δεύτερο μισό του κομματιού με την πρώτη μπάσα νότα των εγχόρδων και τον καταιγισμό που ακολούθησε.
“We call upon the people. People have this power. The numbers don't decide. Your system is a lie”

To “Present Tense” ήταν επίσης γνωστό στους fans από το 2009. Η studio εκτέλεση είναι άκρως επηρεασμένη από βραζιλιάνικη Samba με στοιχεία bossanova. Από μια άλλη μπάντα, με άλλους στίχους θα μπορούσε να είναι άνετα ένα ερωτικό, αισθησιακό κομμάτι. Όμως οι Radiohead κάνουν τα κομμάτια δικά τους από κάθε άποψη. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως αφαιρούν τον ερωτισμό από το τραγούδι. Απλώς βάζουν την δική τους πινελιά (μάλλον καμβά ολόκληρο) στην ενορχήστρωση και τους στίχους. Αλληλουχία στίχων που παίζει στο μυαλό μου : “ I won't get heavy .Don't get heavy. Keep it light and keep it moving. I am doing no harm. As my world comes crashing down. I'm dancing, freaking out. Deaf, dumb, and blind”

Προτελευταίο κομμάτι του δίσκου είναι το “ Tinker Tailor Soldier Sailor Rich Man Poor Man Beggar Man Thief” . Είναι το κομμάτι που δίχασε περισσότερο τις γνώμες των ακροατών για τη σημασία του. Ίσως η ομορφιά του κρύβεται στο ότι αφήνει ελεύθερο το νόημα, ώστε να δώσει ο καθένας το δικό του. Με τον κίνδυνο να γίνω κουραστικός, θα τονίσω για ακόμη μια φορά πως η μουσική δύναμη του κομματιού κρύβεται στα έγχορδα και στα “πειραγμένα” κρουστά. Κατά γενική ομολογία το τραγούδι γίνεται καλύτερο με κάθε ακρόαση. Δεν χρειάζεται να πεις πολλά όπως μας λέει και ο Thom στο τέλος : “ And all you have to do is say yeah “.

Για το τέλος του δίσκου οι Radiohead κράτησαν ένα εργοστάσιο δακρύων. Ναι, το “True love waits” υπάρχει από το 1995. Η πολύ γνωστή live εκτέλεση έγινε γρήγορα αγαπημένη. Μια κιθάρα και η φωνή του Thom ήταν αρκετά για να καθηλώσουν συναισθηματικά οποιονδήποτε λάτρη (ή και μη) της ερωτικής μπαλάντας. Δεν ήταν όμως προορισμένο για να γίνει μια ακόμη ερωτική μπαλάντα. Ο ίδιος ο Thom Yorke δήλωσε πως το κομμάτι πρέπει να έχει λόγο να υπάρχει ως ηχογράφηση. Δεν του αρκούσε πια μια ρηχή αντιμετώπιση. Και έτσι ήρθε για να κλείσει αυτό το album . Ήρθε και έγινε το 100ο κομμάτι σε studio δίσκους των Radiohead. Ήρθε και με την πρώτη νότα του μας έβαλε στη θέση μας. Αν κάποιος μπορεί με την πρώτη ακρόαση μιας τελείως εναλλακτικής μορφής ενός κομματιού που αγαπάς χρόνια, να σε κάνει να το λατρέψεις, τότε αυτός είναι ο Thom και οι Radiohead . Με πολύ πιο αργό tempo από τη live εκτέλεση, με πανέμορφα ηλεκτρονικά πλήκτρα και έναν τελείως ξεχωριστό χαρακτήρα, το κομμάτι είναι μια κατάθεση ψυχής. Για πάρα πολύ κόσμο συγκαταλέγεται στα καλύτερα στιχουργικά κομμάτια που έχει γράψει ο Thom. Και όλο αυτό χωρίς έμμεσα νοήματα και ποιητικές εκφράσεις. Λιτά και απέριττα , συνδυάζει την ωριμότητα με την απόγνωση. Μια σύγκριση μεταξύ των δύο εκτελέσεων που μου αρέσει πολύ : Στην live έκδοση ο Thom φαίνεται μεν απεγνωσμένος, αλλά δεν τα έχει παρατήσει. Προσπαθεί να φωνάξει, να πείσει πως η αληθινή αγάπη περιμένει και πιστεύει πραγματικά σε αυτό με έναν μικρό τόνο αισιοδοξίας. Η studio εκτέλεση που ακούμε στο album μας κάνει να φανταζόμαστε τον Thom μόνο, σε ένα άδειο δωμάτιο να τραγουδάει στους τοίχους, έχοντας καταθέσει τα όπλα. Φυσικά, ο καθένας δίνει στο τραγούδι την μορφή που του ταιριάζει …

Κάποιες τελευταίες διευκρινίσεις πριν κλείσει αυτό το άρθρο. Αυτό το album με έκανε να καταλάβω (με μεγάλη καθυστέρηση) πως οι Radiohead είναι πάνω από όλα ένα συγκρότημα. Μπορεί η παρουσία του Thom να είναι έντονη στις δημόσιες εμφανίσεις και στα videoclip, όμως το σίγουρο είναι πως η υπεροχή αυτής της μπάντας χτίστηκε από όλους. Και αυτό ακριβώς φαίνεται (και) σε αυτό το album. Για τον Jonny το καλύτερο που άκουσα ήταν το εξής : “ Ο Jonny Greenwood έκανε μια απίστευτη αλλαγή και πρόοδο, από ένας ακόμη καλός κιθαρίστας εφηβικής ροκ, σε έναν multi-instrumentalist μπαλαντέρ μουσικό, ο οποίος ψάχνεται με κάθε είδους παράξενο όργανο και πειραματίζεται ακόμη και με προγραμματισμό για μουσικές παραγωγές” . Ο αδερφός του, Colin Greenwood είναι ο μπασίστας της μπάντας και ειλικρινά είναι εύκολο να ξεχάσει κανείς πόσο σημαντική δουλειά κάνει. Και όμως με μια πιο προσεκτική ακρόαση μπορεί κανείς να καταλάβει εύκολα τον όγκο και τις μελωδίες που προσθέτει το μπάσο σε όλο τον δίσκο. Ο Phil Selway παίζει οτιδήποτε κρουστό, προσθέτει τους ξεχωριστούς ρυθμούς στα κομμάτια και παίζει τον ρόλο του στα δεύτερα φωνητικά. Τελευταίος μα όχι λιγότερο σημαντικός, ο Ed O'Brien προσφέρει την κιθάρα και την φωνή του με ξεχωριστό στοιχείο τα αμέτρητα εφέ που παράγει μέσω των ηλεκτρικών πεταλιών κιθάρας που διαθέτει. Για τον Thom Yorke μην τα ξαναλέμε … τα ξέρετε .

Συμπερασματικά, η προσωπικότητα αυτού του ένατου άλμπουμ είναι η ίδια η ωρίμανση της μπάντας. Κατά διαστήματα απεγνωσμένοι, πεσιμιστές, ταξιδιάρικοι, με φιλοσοφικό αέρα και αντιδραστικές απόψεις, οι Radiohead δεν έπαψαν ποτέ να κρύβουν μια μικρή ελπίδα στα κομμάτια τους. Μερικές φορές πολύ βαθιά, όμως ο προσεκτικός ακροατής πάντα μπορεί να την βρει . “In your darkest hour” όπως ακούμε στο Decks Dark.

Fun facts: Η πρώτη λέξη του δίσκου είναι "Stay" και η τελευταία " (don't) Leave ". Επίσης, τα κομμάτια είναι από μόνα τους σε αλφαβητική σειρά (το άρθρο 'the' στο "The Numbers" δεν πιάνεται)

Κλείνοντας ,πίστευα για πολλά χρόνια πως ήμουν μεγάλος fan της μπάντας και όμως ανακάλυψα πως είχα πολλά ακόμη να μάθω. Αυτό το άλμπουμ με έκανε να γυρίσω πίσω και να ακούσω όλα τα προηγούμενα με άλλο … αυτί . Μία-μία όλες οι προσπάθειες τους είχαν κάτι να δώσουν. Και όλα κατέληξαν στο “A Moon shaped pool” . Χαρακτηρίζεται από πολλούς ως το παιδί όλων των προηγούμενων δίσκων. Και ίσως (please no) είναι και ο τελευταίος. Είναι κοινή παραδοχή πως αυτό το συγκρότημα καταφέρνει να προκαλεί το πιο ρεαλιστικό είδος ψυχικής λύτρωσης. Κανείς δεν θέλει να το αποχωριστεί αυτό. Το σίγουρο είναι πως για μια ακόμη φορά οι Radiohead κατάφεραν να κερδίσουν τον σεβασμό μας. Είτε αυτό είναι το τέλος, είτε όχι, δεν μας ‘χρωστούν’ τίποτα άλλο. Μέχρι το επόμενο … παιδί τους.

Με ρώτησαν πρόσφατα ποια από τις ταινίες που έχω δει μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση και ξεπέρασε τις προσδοκίες μου. Στο μυαλό μου ήρθε αμέσως το Black Mirror. Δεν είναι ταινία. Χαρακτηρίζεται ως ‘’anthology series’’, δηλαδή μια σειρά επεισοδίων με τελείως διαφορετική ιστορία και σετ ηθοποιών σε κάθε επεισόδιο. Η συγκεκριμένη σειρά αποτελείται από δύο σεζόν με τρία επεισόδια/μίνι-ταινίες η κάθε μία.

Άκουσα πρώτη φορά για τον ‘Μαύρο Καθρέφτη’ πριν από περίπου δύο χρόνια (κάπου μέσα στο 2014) και ψάχνοντας έμαθα πως έχει λάβει τρομερά καλές κριτικές από κριτικούς και τηλεθεατές. Ένας ακόμη μεγάλος λόγος που έγινα αμέσως συμπαθής προς την σειρά ήταν πως η παραγωγή ήταν βρετανική. Εκείνον τον καιρό ήμουν πολύ ενθουσιασμένος με το Sherlock (BBC) και το Doctor Who (και τα δύο βρετανικής καταγωγής) και γενικότερα θυμάμαι να θεωρώ αυθόρμητα ποιοτικά τα περισσότερα δημιουργήματα του Λονδίνου. Υπογραμμίζω αυτές τις πληροφορίες για να τονίσω πως εν γνώση μου ήμουν θετικά προκατειλημμένος προς τη σειρά και περίμενα ένα άρτιο αποτέλεσμα. Μπορώ πια να πω με σιγουριά και απόσταση από τον αρχικό ενθουσιασμό πως η ποιότητα της σειράς ξεπέρασε κατά πολύ τις προσδοκίες μου.

Ο σκηνοθέτης μου ήταν άγνωστος, το ίδιο και το 90% του cast των ηθοποιών. Το πρώτο επεισόδιο (σ.σ το είδα με παρέα) στάθηκε αφορμή για αρκετές συζητήσεις, ερμηνείες του σεναρίου και αναλύσεις των προθέσεων των χαρακτήρων. Αυτό από μόνο του είναι μεγάλο θετικό στοιχείο. Όταν μια σειρά με κοινωνικά μηνύματα καταφέρνει να ιντριγκάρει άτομα με διαφορετικά γούστα και να προκαλέσει ενδιαφέρουσες συνομιλίες, έχει πετύχει το σκοπό της.

Συνεχίζοντας στο δεύτερο και στο τρίτο επεισόδιο μπόρεσα να καταλάβω ποιος είναι ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στα τόσο διαφορετικά επεισόδια. Είναι η εμμονή στην ψυχρή πλευρά της τεχνολογίας, η απόδραση στην εικονική πραγματικότητα και πως αυτά συνδέονται με τους φόβους και τις ανάγκες των ανθρώπων. Άλλωστε, ο ίδιος ο σκηνοθέτης δήλωσε: “ Το περιεχόμενο της σειράς έχει να κάνει με τον τρόπο που ζούμε τώρα και τον τρόπο που μπορεί να ζούμε σε δέκα λεπτά, αν είμαστε απρόσεχτοι “. Συμπερασματικά θα έλεγα, πως το υλικό της σειράς είναι η απόδοση του σκηνοθέτη (και των συγγραφέων) ενός ψυχρού, απόμακρου, αλλά πολύ ρεαλιστικού και πιθανού μέλλοντος. Ειλικρινά, κατά τη διάρκεια των επεισοδίων μπορούσα πολύ εύκολα να φανταστώ πως οι κοινωνίες θα μπορούσαν να πάρουν αυτή την κατεύθυνση μέσω της κατάχρησης της τεχνολογίας και της επιστήμης.

Ο δεύτερος κύκλος δεν με απογοήτευσε καθόλου. Ίσως κάποια επεισόδια ήταν πιο αδύναμα από άλλα, εντούτοις πιστεύω πως ένιωσα έτσι εξαιτίας του ήδη υψηλού στάνταρ που είχε θέσει η σειρά. Αντικειμενικά, δεν υπήρξε ούτε ένα επεισόδιο που να μην σήκωνε συζήτηση. Θυμάμαι ξεκάθαρα πως σχετικά με μερικά επεισόδια είχα πολύ διαφορετικές ερμηνείες/εξηγήσεις/θέσεις από άλλους. Αυτό μου άρεσε τρομερά. Επιτέλους μια σειρά που να μην σου υπαγορεύει ξερά το τι να σκεφτείς. Να μην σε αναγκάζει να διαλέξεις ‘στρατόπεδο’ . Ο καθένας μπορεί να ταυτιστεί με διαφορετικούς χαρακτήρες και να ταχθεί υπέρ διαφορετικών θέσεων. Εξαιρετικό παράδειγμα αποτελεί το δεύτερο επεισόδιο της δεύτερης σεζόν (White Bear) για το οποίο έχω έρθει πολλές φορές σε (υγιή) αντιπαράθεση σχετικά με την δικαιοσύνη, την εκδίκηση και την ισορροπία που πρέπει να υπάρχει σε τέτοιες καταστάσεις.

Τα επεισόδια τελείωσαν και η άποψη μου για τη σειρά ήταν η καλύτερη . Με μεγάλη μου χαρά έμαθα πως η σειρά άρεσε σε όποιον την πρότεινα (με υπερβάλλοντα ζήλο πάντα) και πως γέννησε παρόμοιες ανησυχίες και σε άλλους τηλεθεατές. Και πάνω που το Black Mirror πήγε να περάσει στο ‘αρχείο’ του μυαλού ως ακόμη μια υπέροχη σειρά που έχει τελειώσει, ο Charlie Brooker (δημιουργός και σκηνοθέτης) αποφασίζει από το πουθενά, ένα χρόνο μετά το τέλος της δεύτερης σεζόν να βγάλει ένα Christmas Special επεισόδιο, γεγονός όχι και τόσο ασυνήθιστο σε βρετανικές σειρές, αλλά τελείως μη αναμενόμενο για τη συγκεκριμένη.

Σε ανύποπτο χρόνο λοιπόν και γεμάτος αμφιβολίες για την ποιότητα του (ο πήχυς ήταν ήδη πολύ ψηλά), ξεκίνησα το καινούριο επεισόδιο (White Christmas) . Ήταν μεγαλύτερο από τα υπόλοιπα (75 λεπτά αντί για 45), αλλά πραγματικά δεν με κούρασε ούτε για ένα δευτερόλεπτο. Εξοπλισμένο (θεωρώ επίτηδες) με δυνατά στοιχεία από προηγούμενα επεισόδια και συνδυάζοντας υπέροχες ερμηνείες με ένα πολύ εύστοχο σενάριο, το επεισόδιο ήταν υπέροχο. 10/10 . Χωρίς να επισκιάζει τα προγενέστερα επεισόδια, έχτισε πάνω τους δημιουργώντας ένα σπουδαίο αποτέλεσμα.

Ποιος είναι όμως ο ‘black mirror’ που αναφέρεται στον τίτλο ; Θα αφήσω πάλι το σκηνοθέτη να το ξεκαθαρίσει: “ Αν η τεχνολογία είναι ένα ναρκωτικό, και μερικές φορές έτσι μοιάζει, τότε ποιες είναι οι παρενέργειες ; Πάνω σε αυτή τη γραμμή, μεταξύ της ικανοποίησης και της δυσφορίας διαδραματίζεται η σειρά. Ο ‘μαύρος καθρέφτης’ είναι αυτός που θα βρούμε σε κάθε τοίχο, σε κάθε γραφείο, σε κάθε χέρι : η κρύα, λαμπερή επιφάνεια μιας οθόνης “ .

Προσωπικά, μεγάλωσα κοντά στην τεχνολογία και είχα την τύχη να μάθω από μικρός (μέσω μεγαλύτερων μελών της οικογένειας μου) αρκετά από τα οφέλη της. Μου είναι πολύ δύσκολο να παραδεχτώ πως έχει μόνο μια απρόσωπη, ψυχρή πλευρά. Και όμως αυτή η πλευρά υπάρχει και δεν πρέπει να την ξεχνάμε. Αυτοί που ασχολούμαστε σε καθημερινή βάση με τους υπολογιστές και τον θαυμαστό (;) κόσμο του ίντερνετ είναι ιδιαίτερα σημαντικό να μην λησμονούμε πως υπάρχουν πάντα δύο πλευρές στο νόμισμα. Τα οφέλη τα γνωρίζουμε και τα απολαμβάνουμε κάθε μέρα. Άπειρη γνώση και υλικό από όλες τις επιστήμες και τις τέχνες, όλα προσβάσιμα με λίγα κλικ. Για κανένα λόγο δεν πρέπει να υποβιβάσουμε την σημαντικότητα αυτών των προνομίων. Η σειρά όμως μας θυμίζει με πολύ όμορφο τρόπο τους κινδύνους που εγκυμονούν αν καταχραστούμε αυτά τα προνόμια και απομακρυνθούμε από την ισορροπία των πραγμάτων.

Eν κατακλείδι, προτείνω ανεπιφύλακτα τη σειρά σε κάθε είδους θεατή. Μεγάλο πλεονέκτημα της είναι πως καταφέρνει να γίνεται αφορμή για στοχασμούς και συζητήσεις χωρίς να βαραίνει πολύ το κλίμα και χωρίς να σου προκαλεί (αναγκαστικά) κατάθλιψη ( βλέπε ταινίες τύπου Requiem for a Dream). Είτε τη δείτε μόνοι, είτε με παρέα το περιεχόμενο της σειράς είναι σίγουρα τροφή για σκέψη.

Μόνο για τα τυπικά να προσθέσω πως τα δικαιώματα για το επεισόδιο “ The Entire History of You” αγοράστηκαν από τον Robert Downey Jr. (γνωστός ηθοποιός και επίδοξος παραγωγός/σκηνοθέτης) με σκοπό να φτιαχτεί ταινία μεγάλης παραγωγής βασισμένη σε αυτό το σενάριο.

Επίσης (και αυτό μου φάνηκε αρκετά ανησυχητικό) το Σεπτέμβριο του 2015 το γνωστό αμερικάνικο πρόγραμμα Netflix αγόρασε τη σειρά και ανακοίνωσε πως θα βγει τρίτη σεζόν μέσα στο 2016, που θα αποτελείται από 12 επεισόδια. Ελπίζω (μάταια) η σειρά να επιβιώσει από την επιπολαιότητα του αμερικάνικου hollywood system .

κωστας ευθυμιου

Μελετηρή και απορροφητική, σα πεντακάθαρο σφουγγάρι, προσωπικότητα ποικίλων καλλιτεχνικών θεμάτων. Η απόσταση της Tolkien-ικής φαντασμαγορίας από την συμπαντική/χωροχρονική πραγματικότητα είναι μία μπουγάτσα δρόμος. Σταθερή και αξεπέραστη ατάκα-οδηγός "not all those who wander are lost".

Άρτι αφιχθέντες από το Byron Bay της μακρινής Αυστραλίας, της χώρας όπου ο Άγιος Βασίλης μοιράζει τα δώρα φορώντας μαγιό και αντί για έλκυθρο οδηγάει jet ski, ξεκίνησαν την Ευρωπαϊκή τους περιοδία οι Parkway Drive. Οι Parkway Drive οι οποίοι από την στιγμή που κυκλοφόρησαν τον πρώτο τους δίσκο το 2005, δεν ξέρουν τι πάει να πει “μέτριο άλμπουμ” και συνεχίζουν να αγνοούν αυτή τη φράση βγάζοντας πραγματικά διαμάντια.

Μαζί τους οι εξίσου πολύ καλοί Architects και οι Τhy Αrt Ιs Μurder. Και οι τρεις μπάντες βάλαν τα δυνατά τους και έθεσαν πολύ ισχυρές βάσεις για να φτιάξουν (από τώρα) ίσως το καλύτερο λάιβ για το 2016.

Πρώτη συναυλία, λοιπόν, επί ευρωπαϊκού εδάφους των Parkway Drive για το 2016 είναι στο Würzburg και πιο συγκεκριμένα στον συναυλιακό χώρο “Posthalle”. Το μαγαζί ειχε ανακοινώσει το sold out από πολύ νωρίς και όλα τα σημάδια έδειχναν ότι θα γίνει ο κακός χαμός!

Ας πω δυο λόγια αρχικά για το μαγαζί. Είναι το μεγαλύτερο και το πιο καλά οργανωμένο κέντρο που έχω παρακολουθήσει ποτέ μου συναυλία. Αυτό το λέω διότι παρόλο το sold out και την υπερβολική κίνηση που υπήρχε, καταφέραν να ανταποκριθούν άριστα στις απαιτήσεις της συναυλίας. Μπροστά, ανάμεσα στον χώρο από στη σκήνη και το κάγκελο, είχαν τοποθετηθεί άνθρωποι οι οποίοι έπιαναν το κόσμο που έκανε crowd surfing, προστατεύοντας τους έτσι από πιθανή πτώση αλλα προστατεύοντας και τον κόσμο που βρίσκεται στις μπροστά σειρές. Οι ίδιοι άνθρωποι ήταν και οι “σωτήρες” που μοιράζαν ποτήρια με νερό στον κόσμο όταν οι παλμοί ειχαν ανεβεί στο κόκκινο και όλος ο κόσμος είχε γίνει μία κινούμενη μπάλα.

Στο μουσικό κομμάτι τώρα, ξεκινάμε με τους Thy Art Is Murder.
Αν μπορούσα να περιγράψω με τρεις λέξεις την απόδωσή τους στο λάιβ, αυτές θα ήταν “σκληροί, τίμιοι και τεχνικοί”. Δε θα μπορούσε να ξεκινήσει πιο κατάλληλα η συναυλία. Τα παιδιά, ξεσήκωσαν τον κόσμο με τα τραγούδια τους αλλά και τη διάθεσή τους.

Στη συνέχεια βγήκαν στη σκηνή οι Architects.
Πάρα πολλή ωραία εμφάνιση, επίσης, από τα παιδιά. Πολύ ευχάριστοι, πολύ τεχνικοί, πολυ ξεσηκωτικοί. Μία μπάντα που, υπό άλλες συνθήκες, θα ήταν και headliners αλλά ας όψονται οι Parkway Drive! Παίξαν 9 τραγούδια, από τα οποία τα 8 ήταν απο τον τελευταίο τους δίσκο με όνομα “Lost Forever // Lost Together” και ένα τραγούδι από το προτελευταίο τους cd, “Daybreaker”.

Αναλυτικά το setlist:

1. Gravedigger
2. Broken Cross
3. The Devil Is Near
4. Dead Man Talking
5. Colony Collapse
6. Castles in the Air
7. Naysayer
8. C.A.N.C.E.R
9. These Colours Don't Run

Αφου εγκατέλειψαν τη σκηνή οι Architects και όσοι ώρα περιμέναμε να βγουν οι Parkway Drive στη σκηνή, φρόντιζε ο ηχολήπτης να μας ψυχαγωγεί με τις μουσικές του επιλογές οι οποίες προερχόντουσαν απο τη δεκαετία του 80' αλλά δεν είχαν καμια σχέση με μέταλ. Η ντίσκο έδινε και έπαιρνε με τον κόσμο όχι μόνο να χαλιέται αλλά να τραγουδάει και να διασκεδάζει κι όλας!

Αφού λοιπόν πέρασε η ώρα, έπεσαν τα φώτα και ξεδιπλώθηκε ενα τεράστιο πανό το οποίο κάλυψε όλο το πλάτος της σκηνής και έγραφε “IRE” πάνω (το όνομα του τελευταίου δίσκου του συγκροτήματος δηλαδη). Το intro από το “Destroyer” ακούγεται να παίζει και ο κόσμος έχει ξεσηκωθεί από τις πρώτες νότες. Χαρτάκια και φωτιές ήταν αυτά που απογείωσαν την έναρξη της συναυλιας. Πολύ εντυπωσιακή είσοδος που μας έδειξε τις προθέσεις τους απο πολύ-πολύ νωρις. Στην συνέχεια ακολούθησαν “Dying to Believe” και “Carrion” και από κάτω έγινε πανικός με τα circle pit να δίνουν και να παίρνουν και το κόσμο να εκδίδεται σε ατελείωτο crowd surfing. Επόμενο κομμάτι το “Karma”. Εδώ είχαμε το γνωστό, πλέον, “παιχνιδάκι” από την μπάντα. Ξέρετε, εκείνο που παίζουν μερικά δευτερόλεπτά από το intro του τραγουδιού και μετά το κόβουν και ζητάνε από τον κόσμο να κάνει μεγαλύτερο circle pit και μετά το ξαναπαίζουν ολοκληρο; Αυτό λοιπόν! Για όποιον δεν το ξέρει ας το δει εδώ . Μετά ακολούθησε ίσως το πιο σκληρό τους κομμάτι και προσωπικό αγαπημένο “Dark days”. “Vice Grip”, Bottom Feeder”, “Deliver Me” είναι μερικά από τα υπόλοιπα τραγούδια που αποτέλεσαν το βασικό setlist.

Στο encore είχαμε 2 πολύ δυνατά τραγούδια, αλλά όπως είπε και ο τραγουδιστής Winston McCall πολλάκης: “Come on guys! All our songs are heavy!“. Τέλος πάντων, στο encore είχαμε το “Crushed”, το οποίο συνοδεύτηκε όλο με φωτιές να καίνε στη σκηνη, και το “Home Is for the Heartless” στο οποίο προς το τέλος είχαμε μία εντυπωσιακότατη βροχή από σπίθες να κατακλύζει τη σκηνή.

Ακολουθεί ολόκληρο το setlist:

1. Destroyer
2. Dying to Believe
3. Carrion
4. Karma
5. Dark Days
6. Idols and Anchors
7. Vice Grip
8. Dedicated
9. Deliver Me
10. Sleepwalker
11. Wild Eyes
12. Bottom Feeder
13. Swing

Encore:
14. Crushed
15. Home Is for the Heartless

ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΠΙΝΕΤΤΙ

Το επίθετό του μαρτυρά την (κατα το ήμισυ) ιταλική καταγωγή του. Παρακολουθεί ακατάπαυστα ξένες τηλεοπτικές σειρές και μια μέρα ονειρεύεται να δημιουργήσει τον δικό του ζύθο στο γκαράζ του σπιτιού του. Η σοφότερη επιλογή που έχει κάνει στην ζωή του είναι να αφήσει μακριά μαλλιά. Οι κακές γλώσσες λένε ότι ακούει female-fronted metal, εμείς πάλι δεν τις πιστεύουμε.

About us

Popular Posts

Labels