Arcturus - Arcturian Review

/
0 Comments

Πολλοί από εσάς θα έχετε ταξιδέψει αεροπορικώς.Νιώθω έντονη σιγουριά για την ακούσια εκείνη αμηχανία που σας κατέτρεξε τη πρώτη φορά. Μια τέτοια κράδαξε κι εμένα (σίγουρα λιγότερο ζωηρή) τη στιγμή που έπρεπε να πατήσω το “play” στη νέα δουλειά αυτών των γοητευτικά παράξενων Νορβηγών. (Υπενθύμιση για όσους δε γνωρίζουν, πρώτος δίσκος ύστερα από 10 χρόνια δισκογραφικής αποχής και ενός διαλείμματος). Πώς κολλάνε μεταξύ τους έννοιες που σχετίζονται με μορφές αμηχανίας τύπου “πρώτη φορά στον αέρα” και “νέος δίσκος Arcturus”. Σκεφτείτε να παίζαμε ένα παιχνίδι στο οποίο θα κατατάσσαμε συγκροτήματα ανάλογα με τα στοιχεία της φύσης (τρελό μπαλαντέρ οι Mastodon).Οι Arcturus θα έφευγαν καρφί σε αυτό του αέρα. Για πολλούς λόγους οι οποίοι δε θα αναλυθούν εδώ αλλα ίσως επεξηγηθούν στην πορεία.

H κακιά συνήθεια (η αμηχανία ντε) άρθηκε στην ολοκλήρωση της παρθενικής ακρόασης.Οι αισθήσεις χαλάρωσαν και η “πίεση” του αιθέρα μετατράπηκε σε σκηνικά τύπου “δεσποινίς αεροσυνοδέ, γεμίστε μου το jack, παρακαλώ”.Έχεις δρόμο μπροστά σου, φρόντισε να απολαύσεις τη θέα, τέτοια πράγματα δε συναντιούνται καθημερινά.Κάποτε, το αερόπλοιο των Arcturus σε μετέφερε σε επουράνια μπαρόκ παλάτια.Αργότερα σε περιτριγύριζε σε ανώμαλους σπειροειδείς αστερισμούς.Πλέον, ως κατασταλαγμένο/έμπειρο, το πλήρωμα σέρνει τροχούς για θέες που είτε αντίκρισες, είτε εικάζεις πως υπάρχουνε, είτε βρίσκονται χαμένες/ανυπόθετες σε σκεπτικά τύπου “έλα ρε τσάκαλε, τι καινούριο έχουν να δώσουν οι τάδε ύστερα από μια δεκαετία ανυπαρξίας ;”.Τα τραγούδια σε βάζουνε στη θέση σου (ελπίζω να μη ξέχασες τη ζώνη).Το εισαγωγικό “The Arcturian Sign” για 15 δευτερόλεπτα έχει τέτοιο ρυθμό που θα το χόρευε και τύπισσα με σανδάλια στις 3 τα μεσάνυχτα.Το άνυδρα ηλεκτροφόρο τοπίο του “Demon” πρέπει να γίνει soundtrack σε club της κόλασης.Εκεί, στη κορυφή ενός λόφου, παρατηρείς μια γνώριμη ψηλή φυσιογνωμία με μακριά μούσια.Την ακούς να τραγουδά οπερετικά/βροντοφωνάζει (γίνεται στη περίπτωση του ICS Vortex) θέματα μεταφυσικής ανησυχίας, λογοτεχνίας, αστρονομίας, ακόμη και αφανής τρέλας.Κάτω, σε περίοπτες θέσεις, ο “Knut”(κιθάρες) και ο “Sverd”(γαλαξιακά πλήκτρα, πιάνο) υφαίνουν στοιχειωτικές μελωδίες μέσα από κλασσικά μοτίβα τα οποία πολύ θα ζήλευε μαέστρος της φιλαρμονικής. Ένα πανό με πέντε αστέρια μαρτυρά την ύπαρξη ακόμη ενός νοματαίου.Ο στεριωμένος Hellhammer (μεγάλο ποζέρι) παρουσιάζεται χαλιναγωγημένος, εξυπηρετώντας τις συνθέσεις και όχι εγωιστικούς προσανατολισμούς.Τα ξεσπάσματά του περιορίζονται σε άξονες που το blastbeat δε διαφεντεύει για λόγους επίδειξης.


Κοντολογίς, η νέα δουλειά των Arcturus αξίζει τη προσοχή σας. Πηγαίνοντας σε πιο πρακτικά μονοπάτια διαβεβαιώνω πως όποιος γουστάρει avant-gard-ίλες, λίγο black metal, μπόλικα έγχορδα (εννοείται βιολιά) και ΔΥΝΑΤΗ φωνή, οφείλει να του δώσει ακροάσεις. Όπως λέει και ένας φίλος, το “Arcturian” σου κλείνει το μάτι με νόημα.(8/10)




ΜενΕλαος ΠαρΙσης

Φοιτητής, ραδιοφωνικός παραγωγός , αξύριστος με μαλλιά. Η γκαρνταρόμπα του αποτελείται αποκλειστικά από μπλουζάκια Fred Perry. Οι μέρες που άκουγε power metal ανήκουν στο παρελθόν. Τώρα ακούει Deafheaven.


You may also like

No comments: