Αντί προλόγου, ο οποίος θα επεξηγεί και ολοένα θα εμβαθύνει στο λόγο ύπαρξης της συγκεκριμένης δισκοκριτικής, ας ξεκινήσω διατυπώνοντας την ουσία της μουσικής/συνθετικής ωρίμανσης. Καλλιτεχνικά ανεπτυγμένος/ουσιώδης είναι ο μουσικός εκείνος ο οποίος αποκτά δικιά του φωνή μέσα στον όχλο της αναμασημένης μουσικής υπερπληροφόρησης. Είναι απλό. 'Οταν σκάει το ταμπούρο αγκαζέ με την ρυθμική ξεκινώντας σεισμικούς σπασμούς και στο δευτερόλεπτο ο νους σου σχηματίζει τα πρόσωπα που ευθύνονται για τον συνειρμό αυτόν, η οντότητα των δημιουργών έχει κερδίσει. Διατυπωμένες ερωτήσεις φυσικά και παραμονεύουν. Πότε ένας μουσικός θεωρείται καθολικά "αυτόφωτος" ή σε πιο σταυροδρόμι της καριέρας του κατάφερε να εξοστρακίσει την ρετσινιά της γνωμάτευσης "πιτσιρίκο, όταν οι ήρωες μου άπλωναν δισολίες πάνω στο ανελέητο trigging, οι δικοί σου μελετούσαν νότες σε μεταλόφωνα."; Μέχρι τη στιγμή που αποτυπώνονται οι γραμμές αυτές, οι κάθε Trivium κουράστηκαν να απαντάνε σε τέτοιες επίμοχθες διαβουλεύσεις. Για αρκετούς δεν έχει καμία σημασία αν η αφελής, μα καθ΄όλα εμπνευσμένη, επιδειξιομανία του "Ascendancy", το μεταμοντέρνο thrash (όχι θρας) του "The Crusade" ή το ακούραστο μεγαλείο του "Shogun" κάνουν πρωταθλητισμό στις (ας το θέσουμε) κατηγορίες τους. Οι Trivium πάντα θα λεηλατούν τους ήρωες τους. Δηλαδή τους ήρωες όλων των εμπορικά πετυχημένων σχημάτων της τελευταίας εικοσαετίας. Τους Iron Maiden, τους Metallica, τους Megadeth, τους Pantera, τους Machine Head. 

Το ανέκφραστο πρόσωπο του Matt Heafy είναι πιθανό να χαμογελά διαβάζοντάς τα. Σε πρώτο χρόνο. Διότι σε δεύτερο, ενώ παραμερίζει τις καθημερινές του ασχολίες (οι οποίες εκτείνονται στην κουζίνα του σπιτικού του. Ο μόντελος είναι ένας νοικοκυρεμένος σεφ) θα αγγίξει την κιθάρα του, θα σχηματίσει το σοβαρό (χμ, ώριμος κιόλας ε..) ύφος που τον χαρακτηρίζει  και θα ξεκινήσει να συνθέτει τραγούδια τα οποία γκρουβάρονται, χορεύονται στα mosh-pits, μαθαίνονται από επίδοξους δεκαπεντάχρονους μουσικούς ανά τον κόσμο και κυρίως στρογγυλοκάθονται στην μνήμη σου.Οι Trivium εδώ και κάμποσους δίσκους έχουν βρει τον ήχο τους. Τους αναγνωρίζεις. Είναι αυτό το κρυστάλλινο/γκρίζο τρεχαλητό της κιθάρας στο οποίο δύσκολα αντιστέκεσαι. 

O Matt Heafy, με το "Silence In The Snow", πέτυχε αυτό που ανέκαθεν οραματιζόταν. Τον δίσκο εκείνον που θα αναπνέει από την φωνή του και δε θα καθοδηγείται από τις ορέξεις της κιθάρας. Και τα κατάφερε. Τα πιο σμιλεμένα τραγούδια που έγραψε ποτέ έχουν μέση διάρκεια τα τέσσερα λεπτά. Έχουν μπόλικες αλλαγές οι οποίες δε ξεφεύγουν. Εξυπηρετούν την φύση της σύνθεσης. Μπορεί να φαίνονται προσανατολισμένα και ελαχίστως εκρηκτικά/λυσσασμένα αλλά είναι υπέροχα. Τραγουδιούνται. Είναι μελωδικά και όχι γλυκανάλατα. Είναι υμνικά και όχι τυρωμένα με κακόγουστο επικολυρισμό. Διαθέτουν bon viveur ρεφραίνς. Δηλαδή δε τα τραγουδάς με την γαμώ-το-σύμπαν αφέλεια της εφηβείας αλλά με μια εικοσάχρονη-βάλε συνειδητότητα, παρέα με εκείνον τον φίλο σου που "ενώ τα γούσταρε κάποτε αυτά, πλέον την έχει δει αλλιώς, τη βρίσκει με techno και ψυχεδέλειες αλλά άπαξ και τα ακούσει, θα ψηθεί, θα σου πει πως βγάζουν γούστα".

Το "Silence In The Snow" είναι σαφώς ανώτερο από τον προκατοχό του. Ταυτόχρονα είναι και το πιο "χαμηλών τόνων'". Δε σε παρασέρνει με τα πτερύγια του αλλά σε τραβά νωχελικά ως ότου αποφασίσεις την βουτιά. Σύγχρονο, ουσιαστικό heavy metal. (8)




ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΠΑΡΙΣΗΣ

Φοιτητής, ραδιοφωνικός παραγωγός , αξύριστος με μαλλιά. Η γκαρνταρόμπα του αποτελείται αποκλειστικά από μπλουζάκια Fred Perry. Οι μέρες που άκουγε power metal ανήκουν στο παρελθόν. Τώρα ακούει Deafheaven.