Write on Time: Clutch - Psychic Warfare Review

Clutch - Psychic Warfare Review

0 Comments

Συγκροτήματα σαν τους Clutch τα έχουμε ανάγκη. Συγκροτήματα που απαρτίζονται από προσγειωμένους και εργατικούς μουσικούς, οι οποίοι έχουν την μοναδική ικανότητα να δημιουργούν αποκλειστικά και μόνο ποιοτικές δουλειές. Συγκροτήματα που γεμίζουν τις ζωές όλων μας με αγνό και τίμιο rock n roll το οποίο μας διασκεδάζει, μας εμψυχώνει και εν τέλει μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε όλα εκείνα τα πράγματα που μας έστρεψαν σ'αυτή τη μουσική εξ αρχής. Πολλοί είναι αυτοί που στην χώρα μας έχουν αντιληφθεί αυτές τις αρετές του συγκροτήματος και τους έχουν αγαπήσει. Αγνοώντας όμως όλη την αφέλεια του hype της "φααααάσης" αλλά και την γραφικότητα των τύπων που θα ποστάρουν για ακόμη μία φορά στον τοίχο τους το "The Regulator" (συνήθως ακολουθούν το “Children of the Sun” των Nightstalker ή το “Vidage” των 1000Mods), ας συνεχίσω αυτήν τη δισκοκριτική.

Ενδέκατος δίσκος λοιπόν από τους groove masters του Maryland, ύστερα από την κυκλοφορία του προ διετίας "Earth Rocker" που αποτέλεσε έναν κορυφαίο δίσκο της 25-χρονης πορείας τους, γνωρίζοντας την αποθέωση από κοινό και κριτικούς. Όμως, οι Clutch δεν χαλάρωσαν για να απολαύσουν την επιτυχία του Earth Rocker αλλά αντιθέτως εκμεταλλεύτηκαν το δημιουργικό τους momentum, ηχογραφώντας πολύ κοντά χρονικά και το "Psychic Warfare". Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να διοχετευθεί μεγάλο ποσοστό της ορμής και της ενέργειας και στο νέο δίσκο, ο οποίος ακούγεται αρκετά πιο γρήγορος σε σύγκριση με τον προκάτοχό του. Οι χοροί ξεκινάνε από νωρίς με το μυώδες rock του "X-Ray Visions" και με τον Fallon να παρουσιάζει το κάθε μέλος του συγκροτήματος σύμφωνα με τις αστρολογικές τους ονομασίες (!). Στη συνέχεια ακολουθεί το γιγαντιαίο singalong του "Firebirds" που αποτελεί πολύ απλά το ρεφραίν της χρονιάς.
Ο συνδυασμός των funky ρυθμών με την blues αισθητική οδηγεί στο κεφάτο "A Quick Death In Texas" αλλά στο western ιντερλούδιο του "Doom Saloon" είναι που αντιλαμβάνεσαι την πιο λαμπρή στιγμή του δίσκου με το "Our Lady of Electric Light" και την αλησμόνητη ποιότητά του και τα '70s vibes που εκπέμπει στον ακροατή.

Ο Neil Fallon είναι ο τύπος με τον οποίον θα ήθελες να μοιραστείς την βραδινή σου μπύρα μαζί του. Γιατί; Διότι έχει να σου διηγηθεί τις πιο ενδιαφέρουσες ιστορίες. Ιστορίες που ξετυλίγονται στιχουργικά μέσα από τα τραγούδια του. Ιστορίες επιστημονικής φαντασίας για γρήγορα αμάξια, ενεργειακά όπλα, μάγισσες με ξόρκια, μοιραίες γυναίκες, ανθρωποκυνηγητά, μέχρι ακόμη και πλάσματα της ελληνικής μυθολογίας. Ο μουσάτος ηγεμόνας ακούγεται άλλοτε αγριεμένος στο "Noble Savage", άλλοτε επικά αφηγηματικός στο "Behold the Colossus" με τον καλπάζοντα ρυθμό του και άλλοτε αισθαντικός. Ο επίλογος του δίσκου γράφεται με το "Son of Virginia" με τη μεγάλη διάρκειά του και την αναπτυσσόμενη οικοδόμηση και τέλος την έκρηξη της σύνθεσης.

Μέσα από τις δηλώσεις του ο Neil Fallon έχει εκφράσει το σαδιστικό του φόβο του να επαναλαμβάνεται μουσικά. Αυτό που εισπράττουμε εμείς είναι μία μπάντα που έχει αντιληφθεί το μέγεθος της εμβέλειάς της σε σχέση με το παρελθόν, που ξέρει τι κάνει καλά και προσπαθεί να το ενισχύσει. Μία μπάντα που συγκροτείται από 40-άρηδες μουσικούς που όμως καταφέρνουν και δημιουργούν κάτι τόσο ηχητικά πολυεπίπεδο, διασκεδαστικό και οργανικό αλλά και ταυτόχρονα να είναι ειλικρινείς και αβίαστα cool τύποι. Γνωρίζεις πολλά τέτοια άτομα στην μουσική μας; (9)

ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΠΑΦΙΛΙΠΠΟΥ

Επίδοξος σεναριογράφος, οραματιστής και λάτρης της μεσογειακής κουζίνας. Μη metal δίσκος-εικόνισμά του το “The Black Parade”. Ο κόσμος τον μπερδέυει με τον Bruno Mars. Εκείνος μας υπενθυμίζει πόσο απλός άνθρωπος είναι.

Clutch - Psychic Warfare Review

No comments:

About us

Popular Posts

Labels

You may also like

No comments:

About us

Popular Posts

Labels