Από τις παραλίες του surf στην χώρα τους, έως την εμπροσθοφυλακή της παγκόσμιας metalcore σκηνής, οι Αυστραλοί Parkway Drive τα τελευταία δώδεκα χρόνια ύπαρξής τους έχουν δημιουργήσει μία αξιοσημείωτη δισκογραφία. Από το άγουρο ντεμπούτο του “Killing With a Smile” μέχρι το καλλιτεχνικά ανήσυχο “Atlas”, ο αριθμός των οπαδών τους συνεχώς αυξανόταν. Οδηγημένοι πάντοτε από το αίσθημα της περιπέτειας και της αποφασιστικότητας που τους χαρακτηρίζει, περιόδευαν ανά τον κόσμο και ηχογραφούσαν τους δίσκους τους καταφέρνοντας έτσι να επιτύχουν όλες τις προσδοκίες που έθεταν σε κάθε στροφή της καριέρας τους.

Στον πέμπτο δίσκο τους οι Αυστραλοί και η μουσική φόρμουλα που χρησιμοποιούσαν στο παρελθόν, πλέον δεν καλύπτουν τις όποιες νέες επιρροές που έρχονται να προστεθούν στον ήχο τους. Προκάλεσαν οι ίδιοι τους εαυτούς τους να παράγουν κάτι ανανεωμένο το οποίο να μεγιστοποιεί τα ήδη υπάρχοντα στοιχεία τους, χωρίς όμως να τα καταστρέψει ολοκληρωτικά. Η κινητήρια δύναμη του δίσκου είναι οι κιθάρες, στις οποίες οφείλεται η μελωδικότητα των συνθέσεων. Η άριστη κιθαριστική αρμονία ανάμεσα στους δύο κιθαρίστες Jeff Ling και Luke Kilpatrick γίνεται αντιληπτή σε κομμάτια όπως το εναρκτήριο “Destroyer” με  το κλασικό metal riffing και τις δισολίες. Το groove του ορμητικού “Dying to Believe” θα σας ταρακουνήσει με το σχεδόν-brutal-death breakdown ενώ το σκοτεινά επιθετικό και σκεπτόμενο “Crushed” με τα φωνητικά του θα μας υπενθυμίσει πως οι Rage Against the Machine είναι μια από τις επιρροές του συγκροτήματος.

Τα φωνητικά του Winston McCall έχουν βελτιωθεί και σ’αυτό βοήθησαν σαφώς τα μαθήματα φωνητικής που παρακολούθησε πριν τις ηχογραφήσεις του άλμπουμ. Αυτό γίνεται εμφανές και στα πιο πειραματικά κομμάτια του δίσκου, όπως στο ρυθμικό “Writings on the Wall”, με το spoken word του τραγουδιστή. Η συνθετική προσέγγιση είναι περισσότερο ποικιλόμορφη, με την έννοια ότι δεν προσπαθούν σε κάθε σημείο του δίσκου να παίξουν πιο γρήγορα και πιο σκληρά, δημιουργώντας ένα μεγαλύτερο φάσμα ήχων, με τη χρήση πιάνου, βιολιού και ακουστικών περασμάτων σε ορισμένες από τις συνθέσεις του δίσκου. Η επιθετικότητα δημιουργείται με νέους τρόπους μέσα στις συνθέσεις, αποφεύγοντας τα προβλέψιμα στοιχεία που χαρακτηρίζουν το metalcore ως ιδίωμα. Ο δίσκος τελειώνει με το epic metal (sic) του “A Deathless Song” που μας προσφέρει το ομορφότερο solo του δίσκου.

Στιχουργικά, είναι ένας οργισμένος δίσκος που εκφράζει τις κοινωνικές ανησυχίες και την δυσλειτουργία του συστήματος που ανταμείβει την απληστία και τη διαφθορά. Μια έκφραση οργής που έχει ως σκοπό την υποκίνηση της αλλαγής, παρά την απλή αποδοχή των γεγονότων ως έχουν.

Τέλος, οι Parkway Drive είναι μια μπάντα που προκαλεί τον εαυτό της, θέτοντας τον πήχη ψηλότερα σε κάθε τους εγχείρημα, κοιτώντας πάντα μπροστά. Με το “IRE” κυκλοφορούν τον πιο φιλόδοξο, περιπετειώδη και ανταγωνιστικό δίσκο τους μέχρι σήμερα. Η στιγμή που το metalcore περνάει στη φάση της ενηλικίωσης έχει φτάσει. Και αυτό επιτυγχάνεται με το συγκεκριμένο δίσκο. (9)



ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΠΑΦΙΛΙΠΠΟΥ

Επίδοξος σεναριογράφος, οραματιστής και λάτρης της μεσογειακής κουζίνας. Μη metal δίσκος-εικόνισμά του το “The Black Parade”. Ο κόσμος τον μπερδέυει με τον Bruno Mars. Εκείνος μας υπενθυμίζει πόσο απλός άνθρωπος είναι.