Write on Time: The Parlor Mob

The Parlor Mob – Cry Wolf Review

0 Comments

Όταν οι The Parlor Mob πίσω στο 2011 κυκλοφόρησαν την 2η ολοκληρωμένη δουλειά τους, εν ονόματι ‘’Dogs’’, όλα έμοιαζαν ιδανικά. Ο δίσκος αποτελούταν από 12 potential hits, είχαν στο πλευρό τους μία μεγάλη εταιρεία να τους προωθήσει (Roadrunner) και το ταλέντο και τη δίψα να παίξουν καθαρόαιμο rock. Όμως η εμπορική αναγνωρισιμότητα δεν ήρθε ποτέ, παρά το υψηλό ποιοτικό επίπεδο του άλμπουμ. Αυτό το γεγονός οδήγησε στην αποπομπή τους από τη Roadrunner. Σ’αυτό το διάστημα που μεσολάβησε, βρήκαν τη δύναμη ν’ανασυνταχθούν και να συνεχίσουν.

Μέσα λοιπόν απ’ όλες τις φουρτούνες και τις τρικυμίες, το πλοίο των Parlor Mob, δεν βυθίστηκε στα σκοτεινά νερά της δισκογραφικής αφάνειας, αλλά συνέχισε την πορεία του. Το ‘’Cry Wolf’’ η φετινή τους κυκλοφορία μετά από 4 χρόνια προσμονής, είναι πλέον γεγονός. Το πρώτο που παρατηρείς είναι ο αριθμός των τραγουδιών που περιέχονται στον δίσκο, που είναι πέντε. Άρα θα ήταν καλύτερα να το αποκαλούσαμε ΕΡ; Λέω εγώ τώρα.

Ο δίσκος ξεκινάει με το ‘’The Day You Were Born’’, το οποίο η μπάντα το είχε δώσει στη δημοσιότητα πριν τη κυκλοφορία του άλμπουμ ένα χρόνο πριν, το οποίο μας είχε ανοίξει την όρεξη για τα καλά. Ακούγοντάς το, βγάζουμε το συμπέρασμα ότι η μπάντα επιστρέφει στον ‘70s ήχο που τόσο λατρεύει, αφήνοντας τις πιο σύντομες και straight-forward συνθέσεις, με πολλές εναλλαγές και με μεγαλύτερες διάρκειες. Στη συνέχεια, ακολουθεί το ‘’Dead Man’’, με τη πανέμορφη ενορχήστρωση του και τον Mark Melicia να το απογειώνει με την ερμηνεία του. Στο ‘’Doe Eyed Dollar’’ νοσταλγούμε τις εποχές του ‘’Dogs’’, ενώ στο ‘’Racing With A Beating Heart’’ συνειδητοποιείς ότι ΚΑΝΕΝΑΣ άλλος δεν θα μπορούσε να τραγουδήσει καλύτερα την επαναλαμβανόμενη μελωδία του ρεφραίν. Στο σημείο αυτό να αναφέρουμε και τη σπουδαία δουλειά που έχει γίνει στη παραγωγή του δίσκου την οποία θα χαρακτήριζα με δύο λέξεις: ‘’Modern Vintage’’. Ο δίσκος κλείνει με το ομώνυμο τραγούδι, που αποτελεί ίσως την κορυφαία στιγμή του δίσκου (συγνώμη ΕΡ), με τη μαγευτική εξέλιξη του τραγουδιού να σε καθηλώνει. Το μόνο αρνητικό του δίσκου, είναι ότι η διάρκεια του κυμαίνεται στα 30 λεπτά, αφήνοντάς σε με μία ανεκπλήρωτη αίσθηση.

Οι The Parlor Mob είναι μία μπάντα μεγάλης καλλιτεχνικής αξίας και το απέδειξαν έμπρακτα για ακόμη μία φορά. Έχουν τον δικό τους χαρακτηριστικό ήχο, κάτι το οποίο είναι πάρα πολύ σημαντικό. Σε έναν ιδανικό κόσμο, θα αποτελούσαν superstars του σημερινού rock ήχου. Στην πραγματικότητα υπάρχουν, για να τους χαιρόμαστε εμείς οι λίγοι. Γι’ αυτό την επόμενη φορά που θα ευχηθείς να φτάσουν στο σημείο να γεμίζουν αρένες, αντί αυτού ευχήσου κάτι πιο ρεαλιστικό: να συνεχίζουν να υπάρχουν. (8/10)

ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΠΑΦΙΛΙΠΠΟΥ

Επίδοξος σεναριογράφος, οραματιστής και λάτρης της μεσογειακής κουζίνας. Μη metal δίσκος-εικόνισμά του το “The Black Parade”. Ο κόσμος τον μπερδέυει με τον Bruno Mars. Εκείνος μας υπενθυμίζει πόσο απλός άνθρωπος είναι.

The Parlor Mob – Cry Wolf Review

No comments:

About us

Popular Posts

Labels

You may also like

No comments:

About us

Popular Posts

Labels