Iron Maiden – Title T.B.A


Τέσσερα χρόνια δισκογραφικής αποχής είχανε φανεί μπόλικα το 2010. Φέτος τα 5 χρόνια φαίνονται ακόμη περισσότερα συνυπολογίζοντας και την προγενέστερη πρόταση τους η οποία, ας μη κρυβόμαστε, μακρυγορούσε περισσότερο απ’όσο ψιλιαστήκαμε εξ’αρχής. Οι παλμοί σκιαγραφούν επιστροφή στα δρώμενα. Οι “Blood Brothers” μας φαίνεται να πως έχουν βάλει μπρος τις μηχανές της Σιδερού Παρθένας. Ούτε εβδομάδα από την 1η Γενάρη φούντωσαν φήμες που τους θέλουν να βρίσκονται στη Γαλλία με τον παραγωγό τους, κουβεντιάζοντας τα 
μελλοντικά τους πλάνα. Στο site τους αναρτήθηκε το κωδικό μήνυμα “UROTON 15”. Αναγραμματισμός του “ON TOUR 15” ή οτιδήποτε άλλο, εγώ ξέρω πως όπου φωτιά, υπάρχει κι ένας φίλος μας πυροσβέστης για να τη σβήσει.

Που ποντάρουμε: Οι Iron Maiden (μαζί με τους Alice In Chains) έχουν κυκλοφορήσει τον καλύτερο reunion δίσκο στην ιστορία της μουσικής. Δεν είναι όλες οι δηλώσεις “υπερβολικές”. Το σερί των “Brave New World”, “Dance Of Death”, “A Matter Of Life And Death” δεν έχει προηγούμενο όταν η κουβέντα γυρνάει σε “ιερά τέρατα” από την περίοδο της εμηννόπαυσής τους και δώθε. Το “Final Frontier” μπορεί να έχει τις κοιλιές του αλλά σε ΠΟΛΛΕΣ στιγμές κερνάει ανατριχίλες. Δε βλέπω λόγους η “ρέντα” τούτη να μη συνεχιστεί. Η ώριμη συνθετική μανιέρα που έχει αναπτύξει τα δεκαπέντε τελευταία χρόνια ο Adrian Smith είναι αξιοζήλευτη, η στιχουργική πέννα του Bruce Dickinson δείχνει πως γράφονται οι στροφές με εμπειρία και η γενική εποπτεία του Steve Harris είναι από μόνη της ενέχυρο επιτυχίας. 
Που φορτίζουμε σνάιπερ: Χασμουρητά στο “The Final Frontier” είχαμε. Υπήρχανε στιγμές (όχι τραγούδια) που τις άκουγες μέτριες για τα standards τους. Είναι βέβαια λογικό, δε μπορείς να κυκλοφορείς ΑΡΤΙΟΥΣ δίσκους συνέχεια. Όπως λογικό είναι που και ο Bruce δε φτάνει τις ερμηνείες ακόμη και του πολύ πρόσφατου παρελθόντος.Τέλος, τα πολύ πρόσφατα νέα με την υγεία του μόνο εγκεφαλικά δε προκαλέσανε και άπαντες ευχόμαστε ταχεία ανάρρωση σε έναν από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες και πιο ανήσυχους ανθρώπους της γενιάς του.



Metallica – Title T.B.A

Στο στούντιο βρίσκονται από την αρχή της χρονιάς οι Metallica όπου συνθέτουν τον διάδοχο του “Death Magnetic”. Τα πρώτα δείγματα του, παίχτηκαν ζωντανά το καλοκαίρι. Αναφέρομαι  στο τραγούδι “Lords Of Summer”  το οποίο φαίνεται να συνεχίζει τη σιδηρογραμμική προσέγγιση των τελευταίων συνθέσεων, δηλαδή μεγάλες διάρκειες,μπόλικες αλλαγές και μία σχετική στιχουργική τεμπελιά (μα “Lords Of Summer”???).  Ίσως τα Load/Reload να δείχνουν το δρόμο του παρόντος. Ίσως ο heavy rock και ολίγων blues ήχος να τους ταιριάζει περισσότερο πλέον, συνυπολογίζοντας και την ηλικιακή (μήπως και αισθητική?) ωρίμανσή τους. Παρ’όλα αυτά, θρας ζητά ο μέσος metallifan, θρας αχνοφαίνεται να βγάζουν τα δάχτυλα του Jamez.

Που ποντάρουμε: Οι Metallica “δεν έχουν να αποδείξουν τίποτα και σε κανέναν”. Λάθος. Αποδεικνύουν κάθε χρόνο πως είναι οι πιο ανήσυχοι καλλιτέχνες εκεί έξω. Δεν αναπαύονται στους καναπέδες τους περιμένοντας μια επόμενη σούπερ πρόταση για headline εμφάνιση στο πιο in festival του εκάστοτε καλοκαιριού. Διοργανώνουν δικά τους. Τη μία παίζουν ολόκληρο δίσκο από την ανάποδη (σατανάδες) και από την άλλη δίνουν ευκαιρίες στο κόσμο να φτιάξει το setlist των ονείρων του.Μετά την Ανταρκτική μήπως έχουν σειρά οι πυραμίδες της Αιγύπτου?

Που φορτίζουμε σνάιπερ: Στις υποτίθεται καλλιτεχνικές ανησυχίες του
κοντού. Το “Lulu” ήδη ξεχάστηκε όπως και οι δηλώσεις περί ανωτερίλας του συγκρινόμενο με το “…And Justice For All” (ανάβω ξανά φυτήλια) 



ΜενΕλαος ΠαρΙσης

Φοιτητής, ραδιοφωνικός παραγωγός , αξύριστος με μαλλιά. Η γκαρνταρόμπα του αποτελείται αποκλειστικά από μπλουζάκια Fred Perry. Οι μέρες που άκουγε power metal ανήκουν στο παρελθόν. Τώρα ακούει Deafheaven.